Home Sweet Home

09-08-2010 KMstand: 8203 Podgorica – Montenegro

Zaten we gisteren ochtend nog in Griekenland, zijn we inmiddels Macedonië en Servië al doorgestoken en zitten we nu in Montenegro, jaja, we zijn alweer goed op weg!
De tocht begon gisteren niet helemaal zoals gepland. Lucie kent niet alle wegen en van duidelijke bewegwijzering hebben ze in Griekenland helaas weinig kaas gegeten dus we moesten al een aantal keer omdraaien voordat we ons eindelijk op de goede weg bevonden.
Sneller dan gedacht kwamen we bij de grens met Macedonië, best spannend! Nadat de paspoorten, autopapieren en auto goed werden bekeken mochten we het land in en konden we onze tocht vervolgen. De wegen zijn niet te vergelijken met die in Nederland. De snelwegen zitten vol met gaten en spoorvorming en de gaten die zijn opgevuld, dat zijn nu net lapjeswegen.. Niet ideaal. Het verliep allemaal gesmeerd en was het eerste plan nog om een hotel in Macedonië te zoeken, maar na het zien van de wegen, en hoe we eroverheen vlogen.. Toch maar doorgereden naar Servië dat zou weer een stuk schelen voor de volgende dag!

De grens met Servië zag er wat angstiger uit. Serieus uitziende mannen, in serieus uitziende kleding, met serieus uitziende uitrusting.. Daar wil je geen ruzie mee krijgen. Onze paspoorten werden weer gecontroleerd maar nu leken ze onder de indruk van 3 Hollandse meiden op zo’n reis. Druk grappend over onze namen werden we het land in gelaten. Gas erop en weg waren we..
Ook hier vielen de wegen mee. Er liggen nieuwe snelwegen, en ook de andere doorgaande wegen zijn goed te doen. Afgezien van sommige stukken valt het niet tegen. Na een aantal uurtjes gingen we op zoek naar een hotel. We stopte langs de weg bij een hotel wat erg populair bleek te zijn bij passerende toeristen. Mensen sliepen op matjes op de parking, zaten gezellig bij elkaar met een gasje eten te koken en lieten de honden nog even uit. Het hotel wat erbij hoorde was duidelijk ook erg geliefd, aangezien het niet binnen ons budget viel zijn wij de auto nog meer even ingedoken. Een uurtje verder zagen we het volgende Bedje op de borden staan. Met een ruk aan het stuur zijn we de snelweg afgevlogen. Dit was duidelijk geen 3 sterren hotel, maar het was stukken goedkoper en aangezien het al begon te schemeren besloten we hier de nacht maar door te brengen. De kamer was er eentje uit een horror film. Vieze vloerbedekking, gaten in de lakens, gerafelde handdoeken, koude douche, krakende bedden, geen wc papier en een deur die niet op slot kon.. Geen plek waar je op je gemak je spulletjes achterlaat. Na met een nachtkastje de deur te hebben geblokkeerd zijn we toch maar ons bedje in gegaan. Het was een onrustig nachtje en toen om 8uur de wekker weer ging vond geen van ons dat een probleem.

Aangezien we dit keer aan de snelweg zaten waren we meteen weer op de goede weg. Het begin ging dus als een speer.. Helaas kwam de tegenslag vandaag wat later. De doorgaande weg die wij moesten volgen hield op vanwege wegwerkzaamheden. Waar je in Nederland nog netjes een omleiding tegenkomt was deze hier ver te zoeken. Na navraag te hebben gedaan bij een vrouw die geen woord Engels sprak, toch weer onze route vervolgd. We reden alleen maar verder de bergen in. De dorpjes werden kleiner, de wegen smaller.. dit kon toch niet helemaal de bedoeling zijn? We vroegen het na aan een oudere vrouw welke ons niet meer met rust liet. Hele verhalen kwamen dr uit, waar we uiteraard geen woord van verstonden. De kaart er nog bij gepakt om te laten zien waar we heen moesten maar mevrouw babbelde gewoon door. Na mevrouw van ons te hebben afgeschud doorgereden naar ons volgende slachtoffer. Een jongere vrouw, maar nog steeds geen woord engels. Volgens haar moesten we naar een andere stad, maar dat was wel een heel eind terug. Daar zaten we ook niet op te wachten. Nog een stukje verder stonden 3 mannen. Gelukkig, deze konden wat basis Engels! Met behulp van de kaart de weg gevraagd en ze reden ons voor om de weg te wijzen! Awesome. Na een minuut of 10 terug te hebben gereden stopte onze gids. We moesten links de onverhard weg op.. Onverhard ja, en ook nog eens een stuk naar beneden.. Was dit wel zo’n goed idee? Aangezien we weinig keus hadden toch maar het weggetje in geslagen. Door de kuilen, over steentjes, over een smal bruggetje en een vos passerend kwamen we toch weer uit op een heuse geasfalteerde weg. En jawel, nog geen 5 min later kwamen we weer op de weg uit die we zochten. Jammer dat het ons bijna een uur heeft gekost.

Rond een uurtje of 3 reden we Montenegro in. Erg leuk hoor, die bergen en mooie uitzichten. Maar de afgrond kwam hier wel erg dichtbij. Een vangrail was hier niet overal aanwezig waardoor ik niet meer heel gemakkelijk op mn stoeltje zat. Het uitzicht was wel weer prachtig! Vlak voor we de grens overgingen hebben we nog een glimp opgevangen van Kosovo, wat aan de andere kant van de rivier lag. Montenegro heeft de meeste prachtige bergen, Oostenrijk eat your heart out! De bergen zijn hoog, ontzettend groen en ongerept. De weg die ze erdoor gelegd hebben was een genot om te rijden met zulke uitzichten. De dorpjes zijn klein, de huizen erg verschillend. Je hebt echte krotten, maar daarnaast kan zomaar een grote villa staan. Erg apart om te zien.

Aan het einde van de middag kwamen we over een brug waar wel erg veel mensen over de reling hingen. Mensen maakte foto’s, auto’s stonden stil midden op de weg. Lijn maakte nog de opmerking wat er nou zo mooi moest zijn aan dit uitzicht.. we hadden inmiddels al beter gezien. Iets verder op de brug ontbrak echter een heel stuk van het hek. Hier kon wel is meer aan de hand zijn. Voorbij de brug zagen we de mogelijkheid de auto stil te zetten en dit deden we dan ook meteen. Zo nieuwsgierig als we waren meteen maar naar de plek des onheil gelopen (tja, dan zijn we toch echt ramptoeristen) en we zagen al gauw wat er loos was. Beneden in de rivier lag een vrachtwagen. Die was zo door de hekken naar beneden gereden. Mensen renden chaotisch in het rond, druk bellend. Het was wel duidelijk dat deze vrachtwagen hier nog niet lang lag.. Over 1 ding waren we het alle 3 eens. Zo’n val kan je toch eigenlijk niet overleven? Zojuist zagen we bij het nieuws nog beelden van het ongeval. Toen wij er langskwamen moest het net gebeurt zijn. Helaas verstaan we weinig van deze taal dus hoe het met de chauffeur is afgelopen..

Toen we weer verder gingen zaten we toch niet zo lekker meer in de auto. Als je zo’n vrachtwagen beneden ziet liggen krijg je daar behoorlijk de kriebels van. We vonden het mooi geweest voor vandaag en zijn op zoek gegaan naar een hotel.

En dat is gelukt. Het hotel waar we nu zitten is op 20-07 open gegaan. Het pand is spik splintertje nieuw. Het ruikt hier alsof je rondloopt in de Ikea, zo nieuw. De kamers zijn van alle gemakken voorzien, en sinds ik van huis ben vertrokken heb ik niet zo’n lekkere douche genomen. Het slapen in deze goddelijke bedden moet vast ook geen probleem gaan worden!


12-08-2010 KMstand: 8634 Dubrovnik – Kroatië

Ken je dat.. Een auto zonder airco, maar 2 ramen die open kunnen, een snelweg waar je 130 mag rijden terwijl het buiten zo’n 30 graden is. Zo zitten wij er op dit moment bij, bloedheet. Op de achterbank van de auto zit ik te typen terwijl we over de snelwegen van Kroatië vliegen.

Na Montenegro zijn we doorgereden naar Kroatië. Het tochtje had 3uur moeten duren, maar vanaf het moment dat we de auto in stapte belandde we in de file en dat was ons woord van de dag. Files, wegafsluitingen en omleidingen. Het zorgde er voor dat we 6uur onderweg waren voor we aankwamen in Dubrovnik. Gelukkig is het daar erg toeristisch en een appartementje hadden we zo gevonden. Gisteren zijn we met de bus naar de oude stad gegaan. Wat een leuke stad! Het ligt prachtig aan het water, de meeste luxueuze jachten liggen in de haven, en ook de cruise schepen meren even aan. Dat was wel te merken met de drukte ook. Hele hordes toeristen kwamen we tegen. De souvenir winkels deden daar goede zaken. Na een ochtendje door de stad te hebben gelopen zijn we terug gegaan naar ons appartement. Het werd hoog tijd voor een duik in de prachtige zee waar we op uit keken. Helder water, veel visjes en vooral.. IJskoud! Even poedelen en er weer uit, brrr!

Nu dus onderweg naar een nieuwe bestemming, iets noordelijker in Kroatië. Morgen word het tijd voor een heuse stranddag :) Dat is alweer even geleden!


19-08-2010 Eindstand KM: 10.236 Home Sweet Home

De stranddag waar in mn vorige verhaal nog over werd gesproken is er eigenlijk nooit van gekomen..
We zijn wel vertrokken richting het noordelijke Kroatië. Het zonnetje scheen er nog net zo lekker en dat was te merken.. Alle stranden lagen vol en alle appartementen zaten vol. We zijn er een stuk of 8 langs geweest, maar niemand die nog plek had voor 3 hollandse dames! Jammer. Gefrustreerd over het feit dat er niet te vinden was besloten we nog even door te rijden naar Oostenrijk. Dat moest binnen 2 uurtjes wel lukken. We zouden een leuk meer opzoeken daar de volgende dag het zonnetje pakken.
We waren inderdaad 2 uur later in Oostenrijk, beetje jammer dat het weer daar duidelijk minder was! Na verschillende dorpjes te zijn af gegaan was het ook daar niet makkelijk om een slaapplek te vinden. Met geluk nog een kamer met een 2 persoonsbed kunnen vinden. We waren hier al meer dan blij mee en besloten een luchtbed op te blazen voor nummer 3. Hadden we toch mooi allemaal een bedje.

De volgende dag begon met regen. Het was mistig, motregen en de zon was in geen velden of wegen te bekennen. Dat zou niets gaan worden met die stranddag.
Aangezien mams en paps op het zelfde moment in Lienz waren, zo’n anderhalf uur van ons vandaan besloten we deze maar is te gaan verrassen.
Toen we aankwamen in Lienz heb ik meteen paps gebeld om eens te kijken waar ze zaten. Hij was net de auto aan het ophalen van een reparatie, en vertelde me dat mams ergens in het centrum moest rondlopen. We moesten d’r maar even bellen. Na de auto te hebben geparkeerd vonden we het een idee om eerst zelfs eens rond te kijken of we d’r misschien zouden zien lopen (yeah right, hoe groot is die kans). We liepen een winkel in, en ik zei dat ze hier misschien wel bij de accessoires rond zou lopen. Na al hele scenario’s te hebben verzonnen van hoe verrast ze zou zijn zagen we d’r ineens écht lopen. Bij de accessoires, precies als ik gezegd had. We liepen er gauw op af en ik tikte op d’r schouder. Ze draaide zich om en we zagen d’r mond open vallen van verbazing!
Na deze leuke verrassing zijn we maar gauw bij de Mc Donalds gaan zitten voor een drankje, terwijl er gewacht moest worden totdat paps terug was met de auto. We hebben gezellig met z’n allen zitten lunchen op het terras. Het was me de verrassing wel.

Feit bleef wel dat we al in Lienz waren. Het was pas vrijdag en we hadden gezegd dat we woensdag thuis zouden komen. Inmiddels hadden we dit al vervroegd naar zondag, een leuke verrassing dachten we. Omdat ik m’n ouders nu al in Lienz had verrast, vonden die andere 2 het geen probleem om op zaterdag thuis te komen. Op zaterdag avond zou de verrassing immers net zo groot zijn als op zondag.
Dus sprongen we op vrijdag middag de auto in om nog een aantal kilometers te maken richting München. Dat zou de zaterdag heel wat tijd schelen.
Even voorbij München hebben we een hotel gezocht, met een Mc om de hoek voor ons welverdiende avondmaal. Zaterdag ochtend om 07.40 zaten we alweer in de auto, klaar voor de laatste kilometers. Ondanks de wegwerkzaamheden in Duitsland, konden we aardig doorrijden en om 4uur stond ik thuis voor de deur.

Inmiddels zijn we dus alweer een paar dagen thuis en ik begin m’n draai alweer een beetje te vinden. Het is raar om na zo’n tijd weer in je eigen bed te slapen.
De reis was echt GEWELDIG. We hebben zoveel gezien en gedaan. Als ik alles nog een keer zou kunnen doen zou ik direct vertrekken, want het was een fantastische reis.
Nu op zoek naar werk.. Want m’n bankrekening is ‘t enige wat niet beter is geworden van deze reis..