Home sweet Home

Even een waarschuwing vooraf.. Dit verhaal is geschreven vóór DE finale van gisteren..

Inmiddels zijn we alweer 6 weken op Kreta en we voelen ons hier al helemaal thuis! Onze dagen vullen zich met uitslapen, zonnen/zwemmen, winkelen, uit eten gaan, voetbal kijken, cocktails drinken en gezelligheid. Ik heb me hier nog geen dag verveeld en dat is ook zo’n beetje de reden dat ik zo’n tijd niets meer heb geschreven. Hadden we op de camping of andere eilanden nog tijd zat om onze belevenissen op papier te zetten, hier lijkt het of we geen minuut over hebben. Daarnaast zijn we eigenlijk gewoon behoorlijk lui en hebben we nog niet zoveel ondernomen..

Toch zijn we er wel wat dagjes op uit geweest. Onder anderen naar Santorini! Op een woensdag ochtend om 05.50 kwam de bus ons ophalen welke ons naar de boot zou gaan brengen. Daar aangekomen kregen we eerst een ontbijt wat geen ontbijt genoemd mag worden. Droge broodjes, smakeloze jam en zelfs de boter was niet om over naar huis te schrijven. Daarna zijn we gauw een plekje op het dek gaan zoeken waar we onze handdoekjes konden spreiden. Het was een aantal uurtjes varen, dus hadden we mooi de tijd om de verloren slaap in te halen.
Het eiland zelf was echt belachelijk mooi! Iedereen kent de bekende foto’s wel, met de witte huisjes met blauwe daken. Het ziet er dus echt allemaal zo mooi uit. Het is bizar hoe die dorpjes daar gebouwd zijn. Toen we voet aan wal hadden gezet zijn we maar met de kabelbaan omhoog gegaan, waar we meteen op het terras zijn neergeploft voor een heerlijk lunch. Daarna zijn we een auto gaan huren. Met onze Kia Picanto zijn we het eiland over gescheurd. Van het ene dorpje naar het andere. Gelukkig was er airco aan boord, want het was er absurd heet. De afstanden daar waren gelukkig erg klein, waardoor we in 1 dag toch nog veel hebben kunnen zien. Santorini is zeker niet te vergelijken met anderen eilanden. Het is er echt absurd mooi.
Na een aantal uren moesten we de boot weer op om weer terug te gaan richting huis. We zouden hier een diner krijgen maar ook deze was niet om over naar huis te schrijven (ik heb nog nooit zulke smakeloze spaghetti op). En hierna kwam er nog live muziek om alle gasten te vermaken.
Aangezien de gemiddelde leeftijd boven de 65 lag werd er volop gedanst en dit was dus erg vermakelijk om naar te kijken. Doodop kwamen we weer aan op Kreta. Wat een dag, wat een dag, wat een eiland, wat een eiland. Eentje die je gezien moet hebben.

Ook zijn we nog een dagje naar het Palmenstrand Vai geweest. Het was een toch van 2,5 uur waar we met 2 auto’s naar toe gingen (Lyn, Li, Lisa, Raul, Nikos, Ouders van Lyn en ikzelf uiteraard).
Zowel Nikos, als de vader van Lyn houden wel van het gaspedaal en trapten deze dan ook aardig in! Met een rotgang vlogen ze over de (gladde) wegen. Dit hadden wij met de Arosa niet hoeven doen in dit tempo.. Het was een mooi tocht dus geen straf om zo’n tijd in de auto te moeten zitten. Het strand was niet te vergelijk met de stranden die je hier ziet. Omringd door palmbomen, lig je daar op je handdoekje. Dat was wel even genieten.

Lisa is afgelopen zondag overgevlogen en blijft hier tot aanstaande woensdag! Erg leuk om Lisa over de vloer te hebben. Het enige nadeel is dat ze in mijn bed slaapt, en ik het luchtbed weer uit de auto heb moeten halen. Het is nu behoorlijk vol in de herberg.
Vandaag zijn we met zn 4tjes in de Arosa gesprongen richting Mirtos. 8 jaar geleden zijn we hier met mams en paps op vakantie geweest en we waren erg benieuwd hoe het er nu is.
Zodra we Mirtos binnenreden herkenden we het al. Het appartementen complex waar we toen verbleven kwam meteen in zicht en zag er nog net zo leuk uit als toen. Na de auto te hebben geparkeerd zijn we richting het strand gelopen. Na een lunch te hebben verorberd bij ‘Akti’ zijn we het strand op gerold om nog wat zonnestraaltjes te vangen, daarna nog een rondje gelopen en aan de terugrit begonnen. Het is nog niets veranderd en het was dan ook erg leuk om weer is te zien.

Uiteraard is naast dit al maar 1 ding wat we écht belangrijk vinden; Voetbal!
Vanaf de aftrap op 11 juni hebben we bijna alle wedstrijden gezien. Mijn poule kon al gauw bij de schroothoop, we zagen onze favoriete teams verliezen (Italië, Portugal, Engeland) maar bovenal zagen we dat Nederland het uitermate goed doet! Iets waar ik in mijn poule geen rekening mee had gehouden. Vooral de wedstrijden van ons eigen Oranje zijn een feestje om hier te mogen bekijken! De vele kroegen en sportbars worden voor even helemaal Oranje en zitten dan ook helemaal vol met Oranje fans. De wedstrijd tegen Brazilië was de eerste waarbij ik echt helemaal uit mn schuif ben gegaan! Wat een wedstrijd! In de rust waren Lyn en ik nog een wandelingetje gaan maken omdat we het niet meer aankonden, maar daarna was het tijd voor een feestje. Al toeterend zijn we de straat door gereden, onze sjaaltjes door het raam naar buiten wapperend. Zwaaiend, gillend en tierend naar iedereen die ook maar iets oranjes aan had.
Na de wedstrijd tegen Uruguay mochten we dit allemaal nogmaals herhalen. In een bomvolle Sportbar Crystel stonden we hossend de finale plaats te vieren. De bekende teksten als; Alle duitsers zijn homooo en Kampioenen gilden we eruit.
Ik weet niet wat het zondag gaat worden, maar alleen het idee al dat ons Oranje zondag de FINALE gaat spelen tegen Spanje maakt me gek! Ik weet niet of ik die wedstrijd ga overleven..